"Σήμερα στο κοιμητήριο, μια γλυκύτατη γιαγιά ήρθε να τελέσει τρισάγιο για τον άνδρα της. Αψηφώντας τη ζέστη και τον καυτό ήλιο, αψηφώντας την ηλικία της, μόνη της, ήσυχη, με αξιοπρέπεια και μια γλύκα στο πρόσωπο που δεν περιγράφεται, ήρθε να τον τιμήσει. Τον άνθρωπό της. Τον συνοδοιπόρο της στη ζωή.
Μόλις τελειώσαμε, γύρισε και μου
είπε, χωρίς να την ρωτήσω:
– «Πάτερ μου… εξήντα πέντε
χρόνια ήμουν μαζί του».
Την κοίταξα για λίγο με
ειλικρινή θαυμασμό και της λέω:
-«Πες μου γιαγιά, αυτά τα 65
χρόνια, πόσες υποχωρήσεις έκανες;».
Κι εκείνη, μ' ένα βλέμμα που έκαιγε πιο πολύ κι από τον ήλιο, μου απάντησε: